Walter Knoop

29 november 2014

Terschelling

de zee die van zijn
sleepboot droomt
heeft zich in mij verzonnen
mijn gps
een handvol gras
gebogen door de wind
kaap ik mijn dag
een appelvink
die storm zoekt
in de bomen

10 april 2014

Lente

ik heb je almaar
water naar de zee gedragen
van woorden licht de zon
de tijd gepast op afstand
een zwaartekracht die jij noch ik
ooit waren
ben ik vannacht
uit dromen
kleine viooltjes tussen de stenen
van het pad
de kat die schokschoudert
in haar slaap
een wereld doof en stil
ontwaakt
als nooit tevoren

5 maart 2014

LENTE

lente
begint
met heel voorzichtig
tegendraads
een strootje
stroomopwaarts
en
watervallen
die
in omgekeerde
richting
boomopwaarts
in stil geruis
kleine blaadjes
openvouwen

3 januari 2014

TIJD

Tijd had weer eens geen zin. Zijn vader had geen goed woord voor hem over. “Kijk, daar heb je onze Tijd”, pleegde zijn met gal en terpentijn doordesemde gemoed op te merken. “Kan nog geen schroef zonder kleerscheuren het hout indraaien.” Ook van moeder had hij weinig te verwachten. “Daar gaat onze Tijd.” Ze wees hem na, bij voorkeur in het bijzijn van haar vriendinnen, die meestal buren waren. “Weet weer eens niet wat ie moet doen. Je zou zo’n jongen toch.” Op haar woorden volgde doorgaans afkeurend gemompel, dat de tot dan toe beheerste woede in hem een moment hoog deed oplaaien.
         Het was Kerstavond. Even tevoren had weer eens een familiaire bijzit plaats gevonden waar-­‐ in de kwaliteiten van Tijd over het bijna afgelopen jaar nog eens fijntjes onder de loep waren genomen. Oom Alfons, die speciaal voor deze avond was uitgenodigd, verslikte zich daarbij in zijn pruim, waarop deze ruimschoots de kwispedoor, die tante altijd uit voorzorg bij zich in het tasje droeg, miste. Een kortstondige paniek spande haar boog over het vreemde gezelschap.
         Tijd stond op en liep naar buiten, het perk in, waar onder de beuken grote parasolzwammen de zachte winteravond trotseerden. Zijn boosheid was nog niet helemaal verdwenen want bijna had hij de hoed van een der zwammen weggeschopt, toen hij een klein stemmetje hoorde zeggen: “Niet doen, je doet hem zeer.” Naast de grote paddenstoel stond een klein mannetje dat hem met schitte-­‐ rende, toegeknepen oogjes tegemoet trad. “Ik heet Marit en hoe heet jij?” -­‐ “Ik ben Tijd”, zei Tijd. Hij merkte dat zijn boosheid als bij toverslag overgegaan was in verbazing. Het mannetje leek door een voltreffer geraakt. Hij begon te hakkelen, te stamelen en wist van het ene op het andere moment niet goed meer hoe hij het had. “We zijn al lang naar U op zoek”, fluisterde hij nadat ie wat tot rust was gekomen. “Wij zijn op zoek naar de tijd die ons uitgeleide doet uit het oude en binnenvoert in het nieuwe jaar.” -­‐ “Maar ik kan niets”, weerde Tijd af, “nog geen spijker recht in het hout slaan.” Het mannetje maakte een sprongetje. “Dat is nou net iets wat we helemaal niet nodig hebben.”
         Marit had zich aardig hersteld na zijn onverwachte ontmoeting met Tijd. “Het enige dat ik je vraag is mij te volgen en de rest komt vanzelf”, sprak ie geheimzinnig terwijl hij behoedzaam om zich heen keek. Tijd volgde het mannetje dat behendig over boomwortels en langs struiken gleed, zo nu en dan omkeek of hij nog werd gevolgd en verder ging tot ze aan een open plek in het bos kwamen. In het midden daarvan stond een prachtige kerstboom. Vol versieringen en er flonkerden talloze vlammetjes in die op de wind heen en weer wiegden. Aan de rand van het bos stonden vele dieren van groot tot klein en ze keken allemaal in de richting van de boom, die inderdaad een lust voor het oog was. Toen ze mannetje samen met Tijd zagen, slaakten ze een zucht van verlichting en ze knikten elkaar veelbetekenend toe.
         “Eindelijk is het dan zover”, riep Marit de menigte toe. ” Met een hoffelijk gebaar gevolgd door een diepe buiging werd Tijd uitgenodigd naar de boom te lopen. Eerst zag hij alleen maar takken, kleurige ballen en toetertjes, maar dichterbij gekomen ontwaarde hij een in de stam uitgehakte houten trap. Een Stem zei hem die op te lopen. Toen hij zijn voet op de eerste tree geplaatst had, merkte hij dat hij vederlicht over de treden kon lopen. Alles om hem heen geurde en glom. Toen hij omkeek zag hij heel in de verte Marit die hem toeriep: “Je hebt ons gered!”
         Op hetzelfde moment werd alles zwart en was er niets meer van bos, dieren en kerstboom te bekennen. Tijd had plaats gemaakt voor het Nieuwe Jaar.